เรื่องสั้นนี้เกิดจากการเข้าไปฝึกเขียนคำที่กำหนดในเว็บ
http://forwriter.com โดยมีกติกาในเว็บว่า มีคำที่กำหนดให้ 3 คำ และเราต้องเขียนโครงเรื่องให้จบภายใน 5 นาที
คำที่ส้มได้ คือคำว่า สาวตาบอด จุดสีแดงบนโคมไฟ กุหลาบสีดำ ค่ะ
เรื่องนี้เขียนจบภายใน 10 นาที คำก็เลยออกจะแปลกๆ ไปบ้างเล็กน้อย ไม่ว่ากันนะคะ
เรื่องที่ส้มเขียนนี้ เป็นอย่างที่เขาเรียกกันว่า flash fiction เรื่องสั้นขนาดสั้น โดยความยาวอย่างมากที่สุดไม่เกิน 1500 คำ และสั้นที่สุดประมาณที่ไม่เกิน 10 คำค่ะ
เอาล่ะ ลองอ่านและวิจารณ์กันเลยค่ะ
........................................................................
วันนี้อริณาก็ยังนั่งอยู่ตรงที่เก่า...บนเก้าอี้ตัวเดิม
หญิงสาวนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาทอดมองไปยังเบื้องหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า คล้ายกับหล่อนมองไม่เห็นอะไรเลย...
ใช่! อริณามองไม่เห็นอะไรเลย เพราะเธอตาบอดตั้งแต่กำเนิด
แสงแดดยามเย็นเริ่มโรยราไปพร้อมๆ กับการลับหายของดวงอาทิตย์ เหลือเพียงแสงเรื่อเรืองของดวงอาทิตย์ที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อย ทาบทาห้องนั้นให้เป็นสีส้มแดงน่ากลัว สีนั้นจัดเกือบเท่ากับจุดสีแดงบนโคมไฟที่เคยตั้งอยู่ใกล้กับเก้าอี้ที่อริณานั่งอยู่
เกือบๆ สองอาทิตย์ที่ห้องว่างเปล่าไร้เงาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเธอ หญิงสาวตาบอดนั่งนิ่งอยู่เพียงเดียวดาย นับตั้งแต่วันที่เขาเดินออกจากห้องไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน พร้อมๆ กับข้าวของมีค่าทุกอย่าง ทั้งที่เป็นของอริณาทั้งหมด และของตัวเขาเองซึ่งมีเพียงเล็กน้อย และเป็นของที่หญิงสาวเป็นคนออกเงินซื้อให้เขาทั้งนั้น
ญาติๆ ของอริณาเข้ามาในห้องหลังจากเขาไปได้อาทิตย์กว่าๆ เพียงเข้ามาดูสภาพภายในห้อง ไม่มีใครส่งเสียงทักร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ซักคน
แต่ถึงแม้จะมีใครทักหรือพูดคุยกับหล่อน อริณาก็ไม่ตอบคำถามอะไรทั้งสิ้น ความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดทั้งมวลมีแต่เหตุการณ์ตอนที่ 'เขา' เดินออกจากห้องไปเท่านั้น
อริณารู้ว่าวันนี้ญาติๆ ของเธอจะมาอีกครั้ง
สายตาที่มองไม่เห็นทอดมองไปยังเบื้องหน้า ในมือมีดอกกุหลาบที่เคยเป็นสีแดงสด แต่ถูกของเหลวบางอย่างทำให้มันกลายเป็นสีดำสนิท สีเหมือนรัตติกาลที่เข้ามาเยือนในที่สุด...
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ญาติของเธอมาอีกแล้ว แต่หญิงสาวไม่สนใจ มือหมุนกุหลาบที่เหี่ยวแห้งโรยราไปมา นี่เป็นสิ่งเดียวที่ 'เขา' มอบไว้ให้เธอก่อนจากไป
อริณาได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน เสียงเปิดสวิตช์ไฟทำให้ห้องทั้งห้องสว่างขึ้น เสียงเดินไปเปิดไฟทุกดวงในห้องของหล่อน ยกเว้นโคมไฟที่มีจุดสีแดง...โคมไฟที่เคยตั้งอยู่กลับล้มอยู่บนผืนพรมแทบเท้าอริณา แต่หล่อนไม่สนใจ
"รีบๆ หาของหน่อยเถอะ ไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นมันจะเหลืออะไรไว้รึเปล่า"
"ตะ...แต่ ฉันไม่อยากแยกไปคนเดียวนี่"
"กลัวอะไร ไม่มีอะไรซักหน่อย" คนพูดทำหน้าหงุดหงิด เกรี้ยวกราดเพื่อกลบร่องรอยอารมณ์ภายใน
สายตาของเขากวาดผ่านจุดที่เก้าอี้ ดอกกุหลาบสีดำ และโคมไฟที่ล้มอยู่กับพื้น
"รีบๆ ไปหาเลย ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะเอาของทุกอย่างไปหมด ไปๆ เจ้าของมันก็ไม่อยู่แล้ว ยังไงของมันก็ต้องตกเป็นของเรานั่นแหละ"
อริณาได้ยินทุกคำพูด แต่สายตาเธอก็ยังมุ่งไปจุดที่เธอไม่มีทางมองเห็นเหมือนเดิม
...หญิงสาวแย้มริมฝีปากนิดๆ มือเรียวหมุนก้านดอกกุหลาบที่ถูกหยาดเลือดของตนย้อมเป็นสีดำไปมา...
...เธอนั่งบนเก้าอี้ที่ไม่มีใครเห็น...
หญิงสาวในเงามืด
คำที่ส้มได้ คือคำว่า สาวตาบอด จุดสีแดงบนโคมไฟ กุหลาบสีดำ ค่ะ
เรื่องนี้เขียนจบภายใน 10 นาที คำก็เลยออกจะแปลกๆ ไปบ้างเล็กน้อย ไม่ว่ากันนะคะ
เรื่องที่ส้มเขียนนี้ เป็นอย่างที่เขาเรียกกันว่า flash fiction เรื่องสั้นขนาดสั้น โดยความยาวอย่างมากที่สุดไม่เกิน 1500 คำ และสั้นที่สุดประมาณที่ไม่เกิน 10 คำค่ะ
เอาล่ะ ลองอ่านและวิจารณ์กันเลยค่ะ
........................................................................
วันนี้อริณาก็ยังนั่งอยู่ตรงที่เก่า...บนเก้าอี้ตัวเดิม
หญิงสาวนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาทอดมองไปยังเบื้องหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า คล้ายกับหล่อนมองไม่เห็นอะไรเลย...
ใช่! อริณามองไม่เห็นอะไรเลย เพราะเธอตาบอดตั้งแต่กำเนิด
แสงแดดยามเย็นเริ่มโรยราไปพร้อมๆ กับการลับหายของดวงอาทิตย์ เหลือเพียงแสงเรื่อเรืองของดวงอาทิตย์ที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อย ทาบทาห้องนั้นให้เป็นสีส้มแดงน่ากลัว สีนั้นจัดเกือบเท่ากับจุดสีแดงบนโคมไฟที่เคยตั้งอยู่ใกล้กับเก้าอี้ที่อริณานั่งอยู่
เกือบๆ สองอาทิตย์ที่ห้องว่างเปล่าไร้เงาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเธอ หญิงสาวตาบอดนั่งนิ่งอยู่เพียงเดียวดาย นับตั้งแต่วันที่เขาเดินออกจากห้องไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน พร้อมๆ กับข้าวของมีค่าทุกอย่าง ทั้งที่เป็นของอริณาทั้งหมด และของตัวเขาเองซึ่งมีเพียงเล็กน้อย และเป็นของที่หญิงสาวเป็นคนออกเงินซื้อให้เขาทั้งนั้น
ญาติๆ ของอริณาเข้ามาในห้องหลังจากเขาไปได้อาทิตย์กว่าๆ เพียงเข้ามาดูสภาพภายในห้อง ไม่มีใครส่งเสียงทักร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ซักคน
แต่ถึงแม้จะมีใครทักหรือพูดคุยกับหล่อน อริณาก็ไม่ตอบคำถามอะไรทั้งสิ้น ความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดทั้งมวลมีแต่เหตุการณ์ตอนที่ 'เขา' เดินออกจากห้องไปเท่านั้น
อริณารู้ว่าวันนี้ญาติๆ ของเธอจะมาอีกครั้ง
สายตาที่มองไม่เห็นทอดมองไปยังเบื้องหน้า ในมือมีดอกกุหลาบที่เคยเป็นสีแดงสด แต่ถูกของเหลวบางอย่างทำให้มันกลายเป็นสีดำสนิท สีเหมือนรัตติกาลที่เข้ามาเยือนในที่สุด...
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ญาติของเธอมาอีกแล้ว แต่หญิงสาวไม่สนใจ มือหมุนกุหลาบที่เหี่ยวแห้งโรยราไปมา นี่เป็นสิ่งเดียวที่ 'เขา' มอบไว้ให้เธอก่อนจากไป
อริณาได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน เสียงเปิดสวิตช์ไฟทำให้ห้องทั้งห้องสว่างขึ้น เสียงเดินไปเปิดไฟทุกดวงในห้องของหล่อน ยกเว้นโคมไฟที่มีจุดสีแดง...โคมไฟที่เคยตั้งอยู่กลับล้มอยู่บนผืนพรมแทบเท้าอริณา แต่หล่อนไม่สนใจ
"รีบๆ หาของหน่อยเถอะ ไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นมันจะเหลืออะไรไว้รึเปล่า"
"ตะ...แต่ ฉันไม่อยากแยกไปคนเดียวนี่"
"กลัวอะไร ไม่มีอะไรซักหน่อย" คนพูดทำหน้าหงุดหงิด เกรี้ยวกราดเพื่อกลบร่องรอยอารมณ์ภายใน
สายตาของเขากวาดผ่านจุดที่เก้าอี้ ดอกกุหลาบสีดำ และโคมไฟที่ล้มอยู่กับพื้น
"รีบๆ ไปหาเลย ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะเอาของทุกอย่างไปหมด ไปๆ เจ้าของมันก็ไม่อยู่แล้ว ยังไงของมันก็ต้องตกเป็นของเรานั่นแหละ"
อริณาได้ยินทุกคำพูด แต่สายตาเธอก็ยังมุ่งไปจุดที่เธอไม่มีทางมองเห็นเหมือนเดิม
...หญิงสาวแย้มริมฝีปากนิดๆ มือเรียวหมุนก้านดอกกุหลาบที่ถูกหยาดเลือดของตนย้อมเป็นสีดำไปมา...
...เธอนั่งบนเก้าอี้ที่ไม่มีใครเห็น...